I get bored... (open)

Lucyèn trok haar wapenuitrusting nog wat strakker. Ze had het gebied al zeker duizend keer gecontroleerd en er was verder niets wat ze kon doen. Zuchtend begon ze weer te lopen. `Ik hoop dat we snel het gebied van die vervloekte draken en vogels in kunnen nemen!' mompelde ze. Ze keek om zich heen. Er waren bijna geen mensen op straat en ze had veel bekijks op de boog die ze op haar rug droeg. Ach ja... Ergens wou ze dat Loki er was. Waarom wist ze niet, want ze mocht hem niet echt, maar toch...

Gehuld in een gitzwarte broek, zwartlederen laarzen en een mantel achtige shirt gemaakt van leer en metaal en de kap over zijn hoofd getrokken bewoog een mysterieus persoon zicht voort, gevolgt door een bruin paard. Aan zijn rechterzijde hing een zwaard, simpel, geen extra frutseltjes of versieringen. Het werd ook niet gebruikt in gevechten maar meer om dingen los te snijden, of om iemand gewoon wat te bedreigen. Voor gevechten had Loki een heel ander wapen, dat met lederen riempjes aan het zadel vast gemaakt zat. Het was een speer. Speciaal voor hemzelf laten maken. Want tsja, ook een leider verdiende wel eens wat, toch? Zijn taak om voor de andere mensen te zorgen, ze te controleren vroeg soms nog wel wat van hem. De ene liep weer aan de andere kant van het land, en de ander weer ergens anders. Sommigen kon hij niet eens meer vinden, waren ze spoorloos verdwenen. Nu zocht Loki naar iemand anders. Een jonge dame, die een belangrijke taak met zich mee droeg. Volgens bronnen en sporen moest ze hier ergens zijn... Maar waar precies? Net op het moment dat de jongeman zich wou omdraaien om wat voedsel te pakken, kreeg hij de gezochte persoon in zijn blikveld. Lucyèn. Een tevreden glimlachje speelde rond zijn mond. Wat voor Loki's doen zeldzaam was. Enkel wanneer hij goede dagen was hij wat opgevrolijkt. Normaal niet. 'Lucyèn! Hoe is het? Nog wat bijzonders gezien of is het kalm?'

`Lucyèn! Hoe is het? Nog wat bijzonders gezien of is het kalm?' Lucyèn schrok toen ze haar naam hoorde. De draaide zich om terwijl ze haar boog van haar rug schudde en een pijl klaar legde. Het duurde maar één enkele seconde om zich om te draaien en een pijl klaar te hebben liggen op haar boog. Toen zag ze op wie ze richtte. `Loki... Ik eh... Sorry,' stamelde ze. Ze stopte de pijl terug in de pijlenkoker en hing haar boog weer over haar schouder. Stomme zak! Doet hij dat expres ofzo?! `Het gebied is rustig. Aan de grenzen is wel wat oproer... Maar dat is niet echt veel, die kan ik zelf wel aan,' zei ze rustig. Ze keek hem recht in de ogen. `Is er bij jou nog wat bijzonders gebeurd?' vroeg ze.

De bewegingen van de vrouwlijke Under waren snel. Vluchtig. Voordat Loki kon reageren werd de metalen punt op hem gericht. Langzaam klom een wenkbrauw omhoog, terwijl hij de kap van zijn hoofd af trok zodat zijn gezicht nu geheel zichtbaar werd. Het liefst hield hij zich eronder verborgen, want hij had genoeg vijanden. Misschien zelfs mensen van zijn eigen groep. Ja, hij droeg genoeg wantrouwen met zich mee, maar wie deed dat nou niet tegenwoordig? `Loki... Ik eh... Sorry.' Zijn wenkbrauw  zakte weer. Hij kon nu wel een uitbrander geven, als een idioot gaan staan schreeuwen dat ze niet zo waaks moest zijn, maar dat was nou eenmaal haar taak. 'It's OK. Het is immers je taak...' Kort streek hij met zijn vrije hand over de hals van het beest dat naast hem was stilgehouden. Zo zacht, zo warm... Zo hatelijk. `Het gebied is rustig. Aan de grenzen is wel wat oproer... Maar dat is niet echt veel, die kan ik zelf wel aan.' Tevreden knikte Loki. 'Mooi zo. Mocht je het toch niet aankunnen, achteraf, laat het dan wel weten.' Met een neutrale blik keek hij Lucyèn aan. `Is er bij jou nog wat bijzonders gebeurd?' Enkele minuten was hij stil, nadenkend over zijn antwoord, over de juiste woorden. 'Hmm... Er zijn een aantal mensen verdwenen. De overige sporen van hen lopen dood. Spoorloos. Of ze zijn gevlucht of de draken hebben ze te pakken gekregen of die andere vogeldingen.' Nee van die vogels droeg Loki geen hoge hoed. Draken waren nog wel gaaf, groot en krachtig. Iets wat hem telkens intrigeerde.

Het bleef enkele minuten stil. Lucyèn bekeek haar leider nog eens goed. Eigenlijk was hij best knap, maar dat zou ze nooit toegeven. `'Hmm... Er zijn een aantal mensen verdwenen. De overige sporen van hen lopen dood. Spoorloos. Of ze zijn gevlucht of de draken hebben ze te pakken gekregen of die andere vogeldingen,' zei Loki. Lucyèn knikte. Ze hield ook meer van draken dan vogels. `Ga je er wat aan doen?' vroeg ze. Ze streek haar haar achter haar oor. `Als je hulp nodig hebt kan ik wel helpen.'

Zijn arrogante, nonchalante houding leek compleet verdwenen te zijn. Normaal kon het Loki geen donder schelen dat medemensen verdwenen. Als men te zwak was voor zichzelf te zorgen en ze stierven, dan was dat maar zo. Echter dacht hij er nu niet zo over. Het leek hem werkelijk iets te kunnen schelen. Door één ding: het mogelijke mislukken van zijn plannen die hij enkele maanden terug al bedacht had. Maanden had hij eraan gewerkt en nu het eindelijk bijna zover was, verdween zijn volk, het belangrijkste stukje van zijn plannen.  Zijn groene ogen keken recht in die van Lucyèn. `Ga je er wat aan doen?'  Natuurlijk! Natuurlijk ging hij er wat aan doen! Dit zou niet ongestraft blijven. ’Ik ga er zeker wat aan doen.’ Enkele wezens die langs hen heen liepen bleven stilstaan, wat voor irritatie bij Loki zorgde. Met een felle blik keerde hij zich tot hen. ’Lopen stuk tuig! Dit gaat jullie helemaal niets aan!’ Toen ze geschrokken verder liepen, zuchtte hij eens diep. `Als je hulp nodig hebt kan ik wel helpen.' Weer keek Loki haar aan, diep, onderzoekend. Ze deed genoeg, vond hij. Tenslotte voelde hij de verplichting haar niet verder in gevaar te brengen, dus schudde hij lichtjes zijn hoofd. ’Je doet genoeg, Lucyèn. Ik ben al blij met het werk dat je levert. Je zou eens een paar dagen vrij moeten nemen, mocht je dat willen natuurlijk.’

Loci schudde licht zijn hoofd. ’Je doet genoeg, Lucyèn. Ik ben al blij met het werk dat je levert. Je zou eens een paar dagen vrij moeten nemen, mocht je dat willen natuurlijk,’ zei hij. Lucyèn dacht hier even over na. Een paar dagen vrij klonk haar als muziek in de oren, maar ze had ook het gebied dat ze moest besturen. Toen schudde ze haar hoofd. `En het gebied dan? Voorlopig zal ik dat eerst blijven doen, hoewel het nu gewoon echt saai begint te worden,' zei ze. Er viel een stilte. Toen vervolgde ze: `Zeg Loki, wanneer wil je de invasie beginnen? We moeten niet te lang wachten, want dan hebben we niemand meer over die met ons kan vechten.' Er klonk een lichte spot in.

Zijn hersens waren in die tussentijd aan het werk gegaan. Opzoek naar andere mogelijkheden. Die waren er genoeg, maar waren de anderen het daar ook mee eens? Zonder zijn volk kon Loki al helemaal niks beginnen. Bij veroveringen had je een leger nodig. Mankracht, de juiste strategieën. Hij zag hoe Lucyèn haar hoofd schudde. `En het gebied dan? Voorlopig zal ik dat eerst blijven doen, hoewel het nu gewoon echt saai begint te worden.’ Enkel wat hij deed was zijn schouders ophalen. Het was haar eigen keuze, niet die van hem. Ze kon nu in ieder geval niet zeggen dat hij een slavendrijver was. Afwezig staarde hij naar de manen van het paard, dat lichtjes met de wind mee wapperde. Zoveel dingen… `Zeg Loki, wanneer wil je de invasie beginnen? We moeten niet te lang wachten, want dan hebben we niemand meer over die met ons kan vechten.' De toon die in haar stem had gelegen deed hem fel opkijken. Echter was zijn reactie kalm. Verrassend kalm. ’Niet binnen enkele weken. Misschien over anderhalf maand. Ik wil kijken of ik wat kan regelen…’ Terwijl hij dat zei, keek hij naar de grond. ’Een soort bondgenootschap. Zodat zij ons kunnen helpen met de strijd. En wanneer dat gelukt is… Dat we ze dan vermorzelen in hun slaap.’ Expres hielt Loki de naam van “zij” en “ze” weg. Eerst wou hij de reactie van Lucyen afwachten.

Loki keek fel op, maar zijn reactie was kalm. ’Niet binnen enkele weken. Misschien over anderhalf maand. Ik wil kijken of ik wat kan regelen…’ zei hij terwijl hij naar de grond keek. Lucyèn knikte. Zelf vond ze het te... Ja, wat vond ze het eigenlijk? In iede rgeval vond ze het te lang duren. Maar ja, zij was maar een Under, en hij de Leader. `Een soort bondgenootschap. Zodat zij ons kunnen helpen met de strijd. En wanneer dat gelukt is… Dat we ze dan vermorzelen in hun slaap,’ ging Loki verder. Lucyèn merkte wel dat hij expres zij en ze gebruikte, maar ze hield haar mond. `Als we zouden stemmen, zou ik voor zijn,' zei ze. Er viel een stilte. Ach kom nou, Lucyèn, wat een zwak antwoord! Ze dacht na over wat ze zou gaan zeggen. `Maar natuurlijk kan ik nog niet zeggen of ik voor of tegen ben, omdat ik niet weet wie ze zijn. En ik ben maar een Under, en al zou ik tegen zijn, hij zou het toch doen.

`Als we zouden stemmen, zou ik voor zijn.’ Even leek Loki te glimlachen, tevreden met het antwoord, blij dat ze toestemde. Voor hem was ze een soort van volkvertegenwoordiger. Haar antwoord gelde voor de rest ook. Natuurlijk wist hij in zijn achterhoofd dat er genoeg waren die het er niet mee eens konden zijn, maar dat zag hij dan wel weer. Of nou ja… Diegenen die tegen waren hadden dan gewoon keiharde pech. Zij die niet loyaal waren aan hem zouden gestraft worden. Hij zou ze laten knielen. Zoals het hoorde. `Maar natuurlijk kan ik nog niet zeggen of ik voor of tegen ben, omdat ik niet weet wie ze zijn.’ Vrouwen… Soms begreep hij ze echt niet. De ene keer waren ze vrolijk, en dan een uur daarna, bam, waren ze stront chagrijnig. Zo veranderlijk als het weer dus. ’Ga er maar vanuit dat ze ongeveer dezelfde standpunt hebben als wij. Denk ik.’ Toch mocht hij niet te hard van stapel gaan lopen. Misschien mislukte de “deal” wel, dan zouden ze het toch op hun eigen houtje moeten doen. Loki keerde zijn rug naar Lucyen en steeg op z’n paard. De teugels hield in z’n linkerhand. ’Dan zal ik die kant maar op gaan rijden. Eens kijken wat te regelen valt...’

`’Ga er maar vanuit dat ze ongeveer dezelfde standpunt hebben als wij. Denk ik.' zei Loki. Denk ik klinkt niet goed... Hij keerde zijn rug naar Lucyèn en steeg op zijn paard terwijl hij de teugels in zijn linkerhand hield. ’Dan zal ik die kant maar op gaan rijden. Eens kijken wat te regelen valt...’ Lucyèn keek naar zijn rug. `Maar omdat ik Under ben, vind ik het in naam van het gebied wat wij hebben en in willen nemen dat ik toch moet weten wie zij zijn,' zei ze. `En waar. Weet je, het is heel gevaarlijk om ergens alleen naar toe te gaan. Natuurlijk bij alledaagse dingen niet, maar bij dit soort dingen is rugdekking toch wel handig.' Ze hoopte dat hij de hint snapte.

`Maar omdat ik Under ben, vind ik het in naam van het gebied wat wij hebben en in willen nemen dat ik toch moet weten wie zij zijn.' Natuurlijk. Natuurlijk wou ze weten wie "zij" waren. Menselijke nieuwsgierigheid had toegslagen. Soms wenste Loki dat hij sommige emoties gewoon kon verbannen, dan zou hij het ultieme leger kunnen creëren. Rusteloos, wreed, standvastig, en zo kon hij nog wel een stukje doorgaan. Over zijn schouder kijkend, richtten zijn ogen zich op haar. 'Draken. Bloeddorstig. Slecht. Nu moet er wel een belletje gaan rinkelen, nietwaar?' Nee, de naam sprak hij alweer niet hardop uit. Zo kon ze het gaan bedenken in haar gedachten en hoefde niet iedereen ervan mee te genieten. `En waar. Weet je, het is heel gevaarlijk om ergens alleen naar toe te gaan. Natuurlijk bij alledaagse dingen niet, maar bij dit soort dingen is rugdekking toch wel handig.' Lucyen had een punt. Alleen gaan kón gevaarlijk wezen. Hij zou zichzelf in het hol van de leeuw stoppen... 'Wie let er dan op het gebied?'

Ja, Lucyèn wist naar wie Loki ging. Het was gevaarlijk. `Wie let er dan op het gebied?' Lucyèn keek haar leider aan. `Er gebeurd hier weinig, weet je. En ik ken wel iemand die we kunnen vertrouwen. Of in ieder geval... die ik vertrouw...' Ze wist dat Loki misschien problemen kon hebben met hem. Zelf wist ze niet waarom, maar iedere keer als ze het over het leiderschap of Loki hadden vielen er ongemakkelijke stiltes en ging hij vlug over in een ander onderwerp. Lucyèn keek Loki recht in zijn ogen aan. Hoewel ze een hekel aan hem had, had ze liever niet dat hij verwond zou raken. Het bleef haar leider...

`Er gebeurd hier weinig, weet je. En ik ken wel iemand die we kunnen vertrouwen. Of in ieder geval... die ik vertrouw...' Loki liet de pols van zijn vrije hand rusten op z'n andere pols, en in die houding staarde hij haar lang aan. Hij sprak geen woord, er lag geen emotie op zijn gezicht, nee hij staarde gewoon. Vanbuiten af leek hij zo verschrikkelijk kalm, als de heldere blauwe zee zonder enige stromingen. Echter was het in zijn hoofd wat drukker. Wie was die persoon die Lucyèn zo vertrouwde? Moet hij toezeggen of weer de keiharde klojo spelen? 'En wie mag die persoon dan wel niet zijn?' kwam er koel over zijn lippen. Loki moest toegeven, het beviel hem totaal niet als een persoon die hij niet kende mogelijk een taak moest overnemen. Tijdelijk of niet, hij wou graag weten wie er voor hem werkte want voor een land zorgen was niet niks. Het was een wantrouwig wereldje, dat regeren. Er waren zoveel verraders.


-Flut, sorry

Loki staarde Lucyèn aan. Geen emotie. Lucyèn kreeg soms de rillingen van hem als hij op deze manier naar haar keek. Nog een reden waarom ze hem niet echt mocht. `En wie mag die persoon dan wel niet zijn?' vroeg hij. Het klonk koel. `Je kent hem.' Lucyèn keek Loki aan. `Je kent hem van de wedstrijd. Weet je al wie het is? Nou?' Ze gebruikte expres niet het woord ''verkiezing'' of de naam van haar vriend. `Je weet wie hij is, hè? Laat me meegaan. Hij is te vertrouwen. Ik heb mijn leven aan hem te danken.' En nog veel meer. Lucyèn bracht haar vingers naar haar mond en floot schel. Het was een hard geluid, dat ze net een paar extra seconden langer volhield dan nodig was, alleen maar om Loki een beetje te treiteren. Niets of niemand kwam. Ze keek om zich heen en floot nog een keer. Weer niets. Ze vloekte. Dit zou Loki vast leuk vinden. Ze wierp een boze blik naar haar leider, alsof het zijn schuld was dat zijn paard niet kwam. Toen wendde ze zich van hem af en floot nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Een golf van angst spoelde over haar heen. Ze was nergens bang voor, behalve voor de dood van haar paard. Lucyèn begon te trillen. `Er is iets met hem,' fluisterde ze met bevende stem.

`Je kent hem.' Well, zijn eis of eerder gedachtegang had gezegd dat hij het liefst diegene kende, maar aan haar blik te zien had hij het liever anders gehad. Niet die persoon. Niet die persoon... `Je kent hem van de wedstrijd. Weet je al wie het is? Nou?' Een duistere glans verscheen in zijn heldere, scherpe ogen. Dus dat was de persoon die zij zo vertrouwde? Voor geen miljoen wou Loki een taak aan hém overdragen. `Je weet wie hij is, hè? Laat me meegaan. Hij is te vertrouwen. Ik heb mijn leven aan hem te danken.' Nu vormden zijn lippen een spottend lachje, iets wat ze al een hele lange tijd niet hadden gedaan. 'Fout Lucyèn, waarom denk je anders dat hij de "wedstrijd" verloor?' Langer dan dat wachtte hij ook niet. 'Je blijft hier en doet je taak,' was zijn korte conclusie. Intussen hoorde Loki de schelle fluiten, de ene keer langer dan de andere. Zijn oren tintelden lichtjes door het onaangename geluid, maar daar richtte de leider zich niet op. Het was vermakelijk om te zien hoe hard Lucyèn probeerde, en er toch geen reactie kwam. Hij wou keren, wegrijden zonder wat te zeggen, alleen hielt hij z'n paard in zodra hij de Under zag trillen. Iets was fout. Loki dreef zijn ros wat naar voren tot hij naast haar stond. Z'n linkervoet schoof hij uit de beugel en bracht de teugels over naar zijn rechterhand, waarna hij zijn -nu- vrije hand naar haar uitstak. 'Kom op, klim achterop en vertel me welke kant je op moet.'

Loki stak zijn hand naar Lucyèn uit. `Kom op, klim achterop en vertel me welke kant je op moet.' Lucyèn knikte en pakte de hand aan. Met een zwaai zat ze achter Loki op de rug van diens paard. `Naar de stallen,' zei ze met bevende stem. Terwijl ze reden begon Lucyèn bijna te huilen. Bijna. Hoewel Loki net wel aardig tegen haar had gedaan om haar naar Stormlight, haar paard, te brengen, wou ze niet in zijn bijzijn huilen. Hij komt altijd... Hij is... Hij moet... Al haar gedachten gingen door elkaar heen. Ze maakte zich zorgen om haar paard. Vreselijke zorgen. Haar binnenste deed pijn van het verdriet, maar ze liet het niet merken. Ze staarde naar Loki's rug. Tranen prikten in haar ogen, maar ze liet ze niet verdergaan. Nog nooit had ze zich zo rot gevoeld, zelfs niet toen ze zag hoe haar ouders en broer door de FireBirds werden vermoord.

Lang duurde het niet dat ze achter hem zat. Loki nam zijn oude, vaste houding weer zodra ze haar "plekje" gevonden had en hoorde haar bevel aan. Het moest ernstig zijn. Zo ernstig om een leider een opdracht te geven, hem iets te laten doen waar hij 'nee' tegen had kunnen zeggen. Echter had hij dat niet gedaan. Hoewel Loki de band niet begreep die sommige mensen met een ander, mens of dier, konden hebben, begreep hij wel dat dit ernstig was. Een noodzaak. Ruw had hij z'n hielen in de flanken van zijn ros geduwd, die meteen naar voren schoot. Niet in een drafje, noch in een snelle stap. Een galop, net niet in de ren galop. Strak keek hij voor zich uit, terwijl zijn gedachten begonnen af te dwalen naar dat gevoel wat hij voelde. Die verplichting, om te helpen, vaker zijn handen aan te bieden.  Een gevoel dat de jongeman maar weinig in zijn leven had gehad. Negen van de tien keer was hij naïef, egoïstisch. Hoe verder Loki in gedachte zakte, en de waarheid begon te begrijpen, kwamen ze dichterbij bij de stallen. Gehinnik bracht de leider weer terug bij kennis. Ohja, ze moesten nog remmen, voordat één van hun twee zou vallen. Loki trok aan de teugels. Normaal was hij meer naar achteren gaan leunen, maar nu Lucyen daar zat deed hij dat niet. Vervolgens zwaaide hij z'n rechterbeen over de hals van z'n paard en sprong zo soepeltjes op de grond. Afwachtend, nietszeggend, keek hij naar Lucyèn.

Loki zwaaide zijn achterbeen over de hals van zijn paard en sprong er soepel af. Afwachtend en nietszeggend keek hij naar Lucyèn. Ze was met haar gedachten ergens anders, bij Stormlight. Ze probeerde van zijn paard af te komen, maar dat mislukte en heel oncharmant viel ze op de grond. Snel stond ze op en rende naar de stallen. Bij de stal van Stormlight stond de deur open. Lucyèn rende naar binnen. Daar was Stormlight. Dood. Bloed sijpelde uit wonden die overal over zijn lichaam verspreid waren. Een schim drukte zich langs haar naar buiten. Ze wist wie het was. Al zou hij zichzelf zo erg verminken dat hij onherkenbaar was, zij zou weten dat hij het was. Tranen rolden over haar wangen. `Nee, nee, nee!' fluisterde ze terwijl ze haar paard aaide. Hier gaat hij voor boeten. En hard ook. `Alsjeblieft Stormlight, kom terug!' zei ze. Het maakte haar niet meer uit dat Loki haar zag huilen. Niets maakte haar nu nog uit.

Zelfs toen Lucyèn viel, hield Loki zich professioneel. In tijden van verdriet en ernstige zaken, hield hij zich serieus. Hoewel hij nooit echt de gevoelens van een ander begreep, wist hij zoiets dan weer wél. Zijn blik volgden haar stuntelige bewegingen naar binnen maar had niet zo de drang haar meteen te volgen. Het was iets tussen haar en d'r paard -als die nog leefde-. Hij zou enkel het derde wiel aan de wagen zijn, dus voelde hij die noodzaak niet. Met enkele passen wou hij naar de ingang lopen, niet bang zijnd dat z'n eigen paard weg zou lopen, tot er iets aankwam. Niet Lucyèn, iemand anders. Loki twijfelde niet; zijn instinkt zei dat hij die persoon meteen bij zich moest houden. Het was alsof kleine puzzelstukjes op hun plaats vielen. De leider schoot naar voren en raakte daarbij in een worsteling met de ander. Het duurde eventjes, zeker niet langer dan twee minuten. Met het gevest van z'n zwaard, dat eens trouw aan zijn zijde had gehangen, had hij de persoon buitenwesten geslagen. Hij wou diegene vastbinden, maar hoorde toen de stem van Lucyèn: `Alsjeblieft Stormlight, kom terug!' Loki stond op, rende de stallen binnen en zag haar daar zitten. Naast een paard. De geur van dood kwam hem tegemoet. Geruisloos zette hij enkele passen dichterbij. Vervolgens legde hij zijn hand op Lucyèn's schouder. 'Er is niets meer dat je kan doen, Lucyèn...' sprak hij zachtjes. 'Ze is hier niet meer..'

Lucyèn voelde een hand op haar schouder. `Er is niets meer dat je kan doen, Lucyèn...' zei Loki zacht. `Ze is hier niet meer.' Lucyèn keek op. Er was een lege plek in haar hart. Geen Stomlight. Leegte. Ze ging staan. Haar blik dwaalde weer naar Stormlight. Het deed pijn om hem zo te zien liggen. Veel pijn. De tranen stroomden nog steeds over haar wangen, maar ze veegde ze snel af. Genoeg! Hij is dood! Hij is er niet meer, dus droog je tranen en ga verder met leven. Dat was moeilijk, maar toch draaide Lucyèn zich om en liep langzaam de stal uit. Toen zag ze de boosdoener. Hij lag bewusteloos voor de stal. Woede overmande haar en ze rende op hem af. `Hoe durfde je?!' siste ze hem woedend toe, ookal wist ze dat hij haar niet kon horen. Vlak voor de staldeuren lag een halstertouw. Ze stond op om het op te pakken, maar bedacht zich en gaf eerst de man nog een klap zodat hij in ieder geval nog even niet wakker zou worden. Toen pakte ze het touw en bond zijn handen bij elkaar. Ze trok het zo strak dat de handen wit wegtrokken. Ha! Net goed, stomme zak! Daarna bond ze ook zijn benen aan elkaar. `En wat gaan we nu met jouw doen?' mompelde ze.

Ze leek zich erover heen te zetten, iets wat Loki opluchtte. Net zo geruisloos als altijd volgde hij haar weer naar buiten. Want tsja, veel anders kon hij ook niet. Hij kon niet in haar gedachtes kijken naar wat te van plan was. Oké, hij kon haar achterlaten en zelf d'r zaken regelen, maar iets zei hem dat hij gewoon nog even moest wachten. Dat hij haar gewoon op de voet moest volgen als een hond. Met zijn schouder leunde hij tegen de post van de staldeur terwijl hij toe keek hoe Lucyèn naar de bewusteloze toe rende. Ah. Die gast had er toch wat mee te maken gehad. Waarom zou ze er anders zo naartoe rennen?  Wie diegene was, was hem totaal onbekend. Eigenlijk kon het hem weinig schelen wie het was. De Under zou 'm onder handen nemen en dat betekende een zorg minder voor hem. Ineens drukte hij zich van de staldeur af, trok hij de kap van z'n mantel weer over zijn hoofd. Het gaf hem een veilig gevoel en dat zou het altijd blijven doen. `En wat gaan we nu met jouw doen?' Loki richtte zijn blik op de lucht. 'Snij z'n handen eraf, of z'n tong. Weet ik het. Laat hem lijden, ook al heb ik geen idee wie het is.' Zijn ogen vernauwden zich. 'Leef je uit en roep me maar als je klaar bent met je feestje. Ik ben boven.' Met een aantal grote, snelle passen zette hij zich af, greep hij een houten steunpaal vast die tegen de muur van de stal stond en klom zo omhoog, het dak op. Vanaf daar had hij een geweldig uitzicht over het gebied, kon hij zien wie eraan kwam of wie er in de buurt waren. Loki liep nog een stukje het dak op, tot de hoogste punt en settelde zich daar.

naya is een lief draakje ze schatig en leuk. ze wil graag naar buiten maar dat mocht niet ze moest binnen blijfen.nacht liep ze weg ze stond met haar kleine draken pootjes voor het eerst in het gras . ze liep en ze liep tot dat ze een bloem tegen kwam ze dacht wat is dit nou weer ze tikte heel zachtjes met haar pootje tegen de bloem. de bloem liet een beetje stuifmeel vallen op haar neus toen schrikte ze en vloog een boom in. ze vloog daarna heel zachtjes de boom weer uit en rende naar huis. (loki)

naya is al wat groter geworden naya zingt en trait tegelijktijd ze zingt het liedje party in usa . haar moeder vind het niet goed dat ze de hele tijd de held uithangt vind zij dan. en haar moeder is jaloers dat zij zo mooi kan zingen en stunts doet. ze zegt tegen haar moeder dat ze een gave had . toen rende ze weg en iedereen vond haar heel mooi zingen. maar haar liefelings plek was om te zingen bij een boom waaronder een bankje stond. en daar ging ze naartoe ook nog. er waren een paar toeristen . ze zetten toen een bekertje neer en zong. van naya