Not important for you (open)

Met een zucht keen Fire om zich heen. Ook hier was gelukkig nog geen spoor van de opmars van de Peregrin. Hij rekte zich uit en spreidde zijn vleugels. Net toen hij op wou stijgen zag hij iets vanuit zijn ooghoek. Hij vouwde zijn vleugels in en liep naar het ding. Het was moeilijk te zeggen wat het was. Het leek het meest op een pijl, maar er zat een raar ding aan het einde op de plaats waar de punt moest zitten. Het was zacht en roze. Een soort zakje. Fire keek om zich heen of hij iemand zag, maar er was niemand. Hij zuchtte nog eens. Hier had hij echt geen zin in. `Rot op! Alsjeblieft!' riep hij. Toen wendde hij zich weer naar de pijl. Hij wist niet of hij het op moest pakken, maar uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat hij het wel móést doen, want anders zou dit ding hier nog lang blijven liggen. Toen hij het aanraakte explodeerde het zakje. Fire zag alleen nog maar een witte waas en een vervelende piep galmde door zijn oren. Een brandende pijn schoot door zijn vleugel. Hij probeerde te kijken, maar kon niets zien. Met een schok merkte hij dat hij aan het hyperventileren was. `Help! Help! Help me dan!' hijgde hij.

Rustig vloog Maestro door de lucht. Zijn vleugels klapwiekten door de ijle lucht. Onder hem leken de bomen en stenen wel kleine stipjes. Plots klonk er ongeveer rechts van hem een knal, een wolk vogels vloog verschrikt op. Even aarzelde hij, maar toen hij een stem roepen: 'Help! Help! Help me dan!' vloog hij zo snel mogelijk richting het geluid. Een verstikkende rook kwam hem tegemoet, hij kon bijna niets meer zien. 'Waar ben je?' riep hij hoestend.

`Waar ben je?!' hoorde Fire iemand roepen. De rook was overal. Het leek alsof hij nooit weg was geweest. Bloederige beelden kwamen op in Fires hoofd. Beelden van zijn ouders. Beelden van zijn vrienden. Iedereen ging dood door gifgas en messen. Door de Peregrin. Dat was een van de redenen waarom Fire de Peregrin zo erg haatte. Hij merkte dat hij langzaam weg gleed in een slaap. Nee! `Hier! Volg mijn stem! Hier!' riep hij. `Hier! Hier! Hierzo!'

'Hier!' riep een stem, ergens links van hem. 'Volg mijn stem! Hier!' Maestro werd helemaal omringd door rook. Boven hem, achter hem, voor hem... Hij hoestte nog een keer, maar er kwam alleen maar meer rook in zijn keel. Hoe kon hij de ander helpen als hij zelf bijna stikte? Plots kreeg hij een idee. Zeiden ze niet dat je je moest bukken als er brand was? Omdat er daar meer zuurstof was? Maestro liet zijn kop zakken, het had onmiddellijk effect. De rook prikte niet meer in zijn ogen, neus en keel, maar hij kon nog steeds niets zien. 'Hou je kop naar beneden, en blijf roepen!' riep hij nog een keer.

`Hou je kop naar beneden en blijf roepen!' riep Meastro. Fire zakte op de grond. Het was hier inderdaad minder erg. `Ik ben hier!' kuchte hij. De rook vulde zijn longen en Fire begon hevig te hoesten. `Volg mijn gehoest maar,' mompelde hij geërgerd. Zijn ogen zakten dicht, maar met veel wilskracht wist Fire ze iedere keer open te houden. Er schoot een stekende pijn door zijn vleugel. Ik krijg nog een longontsteking! De rook begon weg te trekken, maar het was nog steeds te dicht om iets van een ander te kunnen onderscheiden. `Help... Ik ben...' De slaap kwam hem halen. Fire wou niet, maar het moest... Zijn ogen vielen dicht en hij viel hard met zijn kop op de grond.

'Ik ben hier!' riep de ander terug. 'Volg mijn gehoest maar,' Maestro moest zelf ook hoesten. Steeds maar opnieuw, tot zijn stem wel van schuurpapier leek. Daar! Voor hem! Een gestalte, wazig door de rook, maar toch iemand. 'Help... Ik ben...' Maestro kon de gestalte nu beter zien. De andere vogel wankelde, en viel met zijn hoofd tegen de grond. Hij wist dat nu hij snel moest zijn, anders zou hij straks ook bewusteloos raken. Met zijn klauwen probeerde hij de vogel zo goed mogelijk vasthouden. Vermoeid fladderde hij met zijn vleugels. Met zijn laatste krachten kon hij een stukje naar het bos vliegen, waar bijna geen rook meer was, en viel toen bewusteloos naast de andere FireBird neer.

Met een stekende hoofdpijn werd Fire wakker. Hij deed zijn ogen open en knipperde tegen het felle licht. Een scherpe pijn trok door zijn vleugel. `Auh' mompelde hij. Hij keek om zich heen. Naast hem lag Meastro. Fire kon zich niet meer herinneren waarom die naast hem lag. Verderop was veel rook. Wat is er gebeurd? Hij knipperde nog eens. Een flashback. Overal was rook. Zijn vleugel was gebroken. Maestro die hem kwam zoeken. Zwart. Fire rilde onwillekeurig. Dit was eng, hij had nooit flashbacks. Hij keek nog eens naar Maestro. Die leefde in ieder geval nog. Nog wel. En hoe zit het met jou? Fire controleerde zich op wonden. Alleen een paar kleine, die niet bijzonder gevaarlijk waren. Maar die vleugel... Daar moest iets mee gedaan worden. Hij hoopte dat Maestro snel wakker zou worden. Hij kon dit niet alleen aan. Misschien lagen er nog meer vallen aan de rand van het territorium en een nietsvermoedende FireBird kon daar dood aan gaan.

Met een hoest schoot Maestro overeind. Water dacht hij, water! Een meer, een rivier, zelfs een plasje zou al genoeg zijn om zijn brandende keel te koelen. Hij knipperde even met zijn ogen, hij zag alles door een waas. Verderop was nog steeds een klein beetje rook te zien, maar dat vervloog al snel. Hij lag in een bos, met naast hem de andere FireBird naast hem. Die had het in ieder geval al gehaald. "Alles goed met jou?" vroeg Maestro.

Fire zag dat Meastro wakker werd. `Alles goed met jou?' Fire knikte, maar realiseerde zich dat het eigenlijk niet zo was. `Mijn vleugel is gebroken, en nog een paar onschuldige schrammetjes,' antwoordde hij. `En jij?' Hij keek naar de rook die langzaam wegtrok. Er viel een stilte. `Kan je vliegen, want anders zullen we een andere manier moeten verzinnen om in het kamp te komen,' verbrak hij de stilte. Hij bekeek zijn Packgenoot. `Bedankt voor het redden,' zei hij zacht, alsof hij wou dat niemand anders hem kon horen. Dat zou waarschijnlijk toch al niet zijn, zo in dat bos op de River Dale.

Fire knikte. `Mijn vleugel is gebroken, en nog een paar onschuldige schrammetjes, en jij?' Maestro onderzocht zijn vleugels en zijn poten. Vanaf hier kon hij niets ernstig vinden. 'Met mij is het oké, behalve wat verbrande staartveren heb ik niks.' Een poosje zeiden ze niets, maar Fire verbrak de stilte, `Kan je vliegen, want anders zullen we een andere manier moeten verzinnen om in het kamp te komen,' Maestro fladderde even met zijn vleugels, steeg een stukje op en kwam langzaam weer neer. Ook met zijn vleugels alles in orde. 'Ja, het gaat wel, en jij?' Fire had natuurlijk het langst in de rook gezeten, en was er erger aan toe. `Bedankt voor het redden,' zei Fire zachtjes. Maestro lachte en gaf Fire een zacht duwtje met zijn vleugel, 'Ach, je kan een Packgenoot toch moeilijk in de steek laten!'

Maestro gaf Fire een zacht duwtje met zijn vleugel. `Ach, je kan een Packgenoot toch moeilijk in de steek laten!' zei hij. Fire knikte. `Bij jou kan ik dat wel verwachten, maar bij sommige andere Packs... die slachten elkaar gewoon af!' antwoordde hij. Vooral de Peregrin, en als die elkaar genoeg afgeslacht hebben gaan ze naar ons... Het deed hem nog steeds pijn, na al die jaren. `Ik maak me wel zorgen om de Peregrin. Ik denk dat zij de bom neer hebben gelegd en waar één is, zijn er meer...'

`Ik maak me wel zorgen om de Peregrin. Ik denk dat zij de bom neer hebben gelegd en waar één is, zijn er meer...' zei Fire. Maestro knikte. De Peregrin waren meedogenloos, zelfs elkaar vertrouwden ze niet. En nu kwamen ze naar hier, om hun prachtige land te verwoesten. Maestro strekte en boog zijn vleugels even, om er terug wat gevoel in te krijgen, en steeg toen een stukje op. 'Hup! We hebben nog wat werk te doen!' riep hij glimlachend.

Maestro strekte en boog zijn vleugels om vervolgens een stukje op te stijgen. `Hup! We hebben nog wat werk te doen!' riep hij glimlachend. Fire knikte. `Maar dan moet ik eerst vervoer hebben,' zei hij met een schuin glimlachje. Hij keek naar zijn vleugel. Nope, die valt voorlopig niet meer te gebruiken. `Lopen dan maar?' zei hij terwijl hij begon te lopen. `Misschien kan jij het kamp waarschuwen, in naam van mij, Fire de Under?' Kunnen ze meteen vervoer sturen...

'Maar dan moet ik eerst vervoer hebben,' antwoordde Fire met een scheve glimlach. Oeps dacht Maestro, daar had ik niet aan gedacht. `Lopen dan maar?' Fire weer. `Misschien kan jij het kamp waarschuwen, in naam van mij, Fire de Under?' Maestro knikte, in z'n eentje zou hij waarschijnlijk veel sneller bij het kamp zijn dan Fire met zijn gewonde vleugel. 'Goed, ik zal nog wat anderen meenemen om je te voeren.' Maestro zette zich af tegen de grond en vloog de lucht in.