Shall we share the glory of our victories? || Night

Zijn ademhaling was gedempt, zijn voetpassen waren amper tot helemaal niet te horen. Voor het menselijk oor dan. Draken hadden ongetwijfeld een beter gehoor, en zouden hem kunnen horen. Als ze geconcentreerd waren. Connor rende en hij rende. Godzijdank dat zijn conditie op en top goed was, anders had hij deze afstand nooit kunnen halen. Verderop was een goede boom te zien, een boom met dikke, sterke takken die hem een soort opstapje zouden geven tot de rest van de bomen. Bovenin voelde hij zich nou eenmaal veiliger dan op de grond. Het was een feit dan men minder gauw naar boven keken als ze dachten wat te horen. Ongeveer twee meter voor de boom zette Connor zich af, greep hij met beide handen de laagste tak vast en trok zichzelf omhoog. Vanaf die tak sprong hij naar nog eentje boven hem, die een soort opening gaf tot een tak van een andere boom. De Peregrin bewoog zich door de bomen als een soort aap, soepel en zonder problemen, ondanks de mist. Waar was die draak? Waar was de leidster van de DarkDragons? Het was nodig om met haar te spreken. Zijn ogen speurden de lucht af. Hij moest hogerop komen, dus hielt hij stil en begon hoger in de boom te klimmen. Hoger en hoger, tot aan de top. Daar bleef hij staan, met één hand rustend op de verdunde stam achter zich. 'Night!'

Het was een gevoel... Night wist dat er iemand haar territorium betrad die daar niet hoorde. Eén seconde twijfelde ze, maar haar beslissing was al gemaakt. Ze klapte met haar vleugels en steeg op.
Onder haar vlogen de bomen voorbij. Ze minderde vaart. Haar instinkt zei haar dat degene dicht bij was. Links van haar hoorde ze iemand ademhalen. Het was geen ademhaling van een draak of vogel. Oké, de indringer is dus een Peregrin. Ze draaide naar links en begon rondjes te cirkelen. Ze wist dat er iemand was, maar waar diegene zat? Ze wist het niet. `Night!' Night schrok van de plotselinge stem. Ze draaide haar hoofd richting het geluid en zag de Peregrin. Hij stond op een tak dicht bij de top. Ze dook op hem af en bleef een paar meter van de boom hangen. Nu pas zag ze dat het de leider van de Peregrin was. `Zo, en wat vereert deze nederige DarkDragon het bijzijn van u, meneer Connor?' vroeg ze. Het had als een grapje kunnen klinken, maar dat was het zeker niet uit haar mond. Loom klapten haar vleugels op en neer om op dezelfde hoogte te blijven. `Waarom dring jij mijn gebied binnen?' vroeg ze onaardig. Ze bekeek hem van top tot teen.

Het geluid van klapperende vleugels was te horen. Iets was in ieder geval in de buurt, maar wie kon Connor niet precies zien. Daarvoor was het té donker. Echter wist hij wel zeker dat het de leidster moest wezen, of ze had een onderdaan gestuurd hem te vermoorden of zo. Wist hij veel. Al gauw veranderde de luchtstroom om hem heen. Zijn mantel dat eens ritmisch met de wind mee wapperde, veranderde nu van richting. Een grote gedaante verscheen voor hem, op enkele meters afstand. Langzaam liet Connor de stam achter zich los.  `Zo, en wat vereert deze nederige DarkDragon het bijzijn van u, meneer Connor?' Lichtjes grijnsde de Peregrin. 'Het verbaasd mij dat een néderige draak mijn naam nog weet,' antwoordde hij, met een extra nadruk op "nederige". De moeite om hun volledige groep naam uit te spreken had hij niet. Ondanks dat hij hier voor zaken was. Connor wist hoe andere soorten over de zijne dachten, en dus vond hij dat hij zichzelf niet in hoefde te houden.  `Waarom dring jij mijn gebied binnen?' Nu was Connor even stil. Niet omdat hij het antwoord niet wist, maar gewoon om tijd te rekken. De leidster tegenover hem wat ongeduldig te maken. 'Zaken,' was tenslotte zijn kort af reactie. Straks keek hij Night aan. Misschien dat het al een beetje door begon te dringen. 'Al een aantal maanden zijn we bezig met voorbereidingen voor een oorlog. Niet met één soort, maar met al het rottige wat hier rondvliegt.' Wellicht niet de juiste woordkeuze... 'Echter kunnen we dat niet alleen en aangezien jullie DarkDragons kwa doelen aardig overeen komen met de onze...'  Connor's stem zwierf weg. Met deze informatie moest ze het maar even doen. Naar zijn zin had hij al veel te veel verteld.

Connor was even stil. Night hield haar hoofd schuin. `Zaken,' zei hij uiteindelijk kortaf. Zaken? Kijk eens aan! Strak keek hij Night aan. Zij keek strak terug, wachtend op uitleg. Ergens in haar achterhoofd begon het te dagen wat hij bedoelde. `Al een aantal maanden zijn we bezig met voorbereidingen voor een oorlog. Niet met één soort, maar met al het rottige wat hier rondvliegt.' Night spitste haar oren. Al het rottige wat hier rondvliegt? Wat denk hij wel! 'Echter kunnen we dat niet alleen en aangezien jullie DarkDragons kwa doelen aardig overeen komen met de onze...' ging hij verder. Zijn stem stierf weg. Night dacht na. Na een tijd je zei ze: `Dus als ik het goed begrijp vraag jij ons, de DarkDragons, om hulp. Maar één zin daarvoor scheld je ze uit voor rottig, en dan denk jij nog serieus dat wij gaan helpen?' Ze keek met een schuine, woedende blik naar de leider van de Peregrin. Maar daarvoor dring je ons gebied binnen en gaat boven in een boom mijn naam schreeuwen. Jongen, je vraagt echt om problemen!

`Dus als ik het goed begrijp vraag jij ons, de DarkDragons, om hulp. Maar één zin daarvoor scheld je ze uit voor rottig, en dan denk jij nog serieus dat wij gaan helpen?' Een spottende "hmpf" kwam over zijn lippen. Oké, misschien had hij die benaming niet moeten gebruiken, maar zijn woorden kon hij niet terug nemen. En spijt ervan hebben gehad, had Connor niet. Vrijwel alles wat uit zijn strot kwam, was gemeend. Op enkele uitzonderingen na dan. 'Alsjeblieft zeg, uit alles wat ik gezegd heb is dát wat je aandacht trekt? Tenslotte hoor je ons Peregrin ook niet zeiken over wat over ons word gezegd.' Hij slaakte een zucht en wendde zijn blik eens af, terwijl hij verder nadacht. 'En het is geen hulp vragen, maar een samenwerking.' Hulp.. Nee, zo wou hij dat niet noemen. Het klonk zo.. Zo zwak. Zo hulpeloos. Lichtjes balde Connor zijn handen tot vuisten. 'Sámen gebieden veroveren. Totdat alles van ons is en dan de buit eerlijk verdelen. That's it.' Hij draaide zich een kwartslag om en staarde eens naar de lucht, maar al snel richtte hij zijn blik weer op Night. 'Ah well, je punt is wel duidelijk. Sta straks alleen niet verbaasd te kijken als we aan je grens staan, almachtige leidster.' Vervolgens sprong hij een aantal takken naar beneden.

`Alsjeblieft zeg, uit alles wat ik gezegd heb is dát wat je aandacht trekt? Tenslotte hoor je ons Peregrin ook niet zeiken over wat over ons word gezegd,' zei Connor. Hij zuchtte en wendde zijn blik af. Night keek hem boos aan. `Ja, dat valt me op. Ik ben een DarkDragon, remember?' snauwde ze. `En het is geen hulp vragen, maar een samenwerking,' ging Connor verder. Night zuchtte en rolde met haar ogen. Nee, duh! Ze zag hoe de leider van de Peregrin zijn vuisten lichtjes balde tot vuisten. Ze glimlachte. `Sámen gebieden veroveren. Totdat alles van ons is en dan de buit eerlijk verdelen. That's it,' zei hij. Hij draaide een kwartslag en staarde naar de lucht, om zich vervolgens snel weer zijn blik op haar te richten. Night dacht na. Het klonk verleidelijk, maar toch... `Nee. Jullie Peregrin kennende zullen jullie ook ons gebied inpikken als we klaar zijn,' antwoordde ze. `Ah well, je punt is wel duidelijk. Sta straks alleen niet verbaasd te kijken als we aan je grens staan, almachtige leidster.' Nadat Connor dat had gezecht sprong hij een aantal takken naar beneden. Night volgde hem. `Ha! We zullen jullie allemaal vermoorden zoals een waardige draak dat doet!' riep ze naar hem.

Connor merkte de boze blik op en het amuseerde hem, inwendig. Al zou het zijn plan waarschijnlijk tegen werken.  Misschien was het iets wat kinderachtig om andermans woede grappig te vinden, maar het was hem nou eenmaal. `Ja, dat valt me op. Ik ben een DarkDragon, remember?' snauwde ze. Wat konden sommigen toch een drama maken. Verschrikkelijk. Waarom namen ze zo'n benaming zo hoog op? Waarom dachten ze niet gewoon het ene oor in, het andere oor uit? 'Ik ben niet compleet achterlijk, Night. Ga geen drama lopen schoppen over een simpele benaming. Het was niks persoonlijks, enkel algemeen.' Als hij eerlijk was, veranderde hij nu liever in een arend en begon hij aan de reis terug. Een stem in hem zei dat dit verspilde tijd was. `Nee. Jullie Peregrin kennende zullen jullie ook ons gebied inpikken als we klaar zijn.' Daar was zijn bevestiging. Maar het deed hem lachen. 'Geloof me, je hebt m'n woord dat dat niet gebeuren zal.. Tenzij een mogelijke overeenkomst overschreden word.' Even leek zijn zin daarbij te stoppen, maar hij vervolgde. 'Echter vind ik het wel grappig dat je zo over ons spreekt. Heb je soms angst voor ons Peregrin?'
Terwijl Connor zijn sprongen naar beneden maakte, merkte hij gevolgd te worden. Het idee dat een draak naar zijn rug zat te kijken beviel hem totaal niet. Er waren genoeg wezens die te zwak waren om in de rug aan te vallen. `Ha! We zullen jullie allemaal vermoorden zoals een waardige draak dat doet!' Eenmaal op de grond draaide hij naar haar toe. 'Alsjeblieft zeg, je klinkt nu net als de rest daarbuiten.. Als een goedzakje.'

Connor draaide zich naar Night toe. `'Alsjeblieft zeg, je klinkt nu net als de rest daarbuiten... Als een goedzakje.' Night siste boos naar hem. `Misschien wel, als je maar weet dat ik dat ABSOLUUT NIET BEN!' Ze klapte haar vleugels in en ze landde hard op de grond, veerde door haar poten, en kwam overeind. Rook kringelde uit haar neusgaten omhoog. Ze liep langzaam naar Connor toe en bleef een paar meter voor hem ze staan. `Een DarkDragon heeft geen angst. En een 120 jaar oude draak kan dat weten,' siste ze. In haar ogen dansten vlammetjes en ze keek indringend naar de Peregrin.

`Misschien wel, als je maar weet dat ik dat ABSOLUUT NIET BEN!' Hoorde Connor achter zich. Natuurlijk. iedereen zei dat van zichzelf die een beetje op het slechte pad was. Een standaard iets, maar vooral herkenbaar. Want zelf had hij het ook gebruikt, als het moest dan. Een zwakke verdediging was het, nu hij het zo aanhoorde. Uiteindelijk hielt de Peregrin stil, en draaide zich naar de draak om. Deze zette net de landing in, deed enkele passen naar voren zodat ze maar enkele meters van elkaar verwijderd waren. Ondanks het kracht en grootte verschil voelde Connor zich niet bedreigd. Sterker nog, hij voelde zich zelfverzekerd. Alsof z'n positie hier krachtig was -hoewel dat totaal niet was-.  Misschien was het zijn ego die naar voren kwam drijven of juist de innerlijke jongen die zich een lange tijd verborgen had gehouden. `Een DarkDragon heeft geen angst. En een 120 jaar oude draak kan dat weten,' siste ze. Conor z'n gezicht bleef neutraal en bekeek haar vanonder z'n kap. 'Goed onzin lullen kunnen ze blijkbaar ook,' vulde hij droogjes aan. 'Iedereen heeft een angst. Hoe goed of hoe kwaad je ook bent.' Nu was hij degene die dichterbij stapte en zo de afstand tussen hun verkleinde. 'De kunst is alleen om daarachter te komen. En daar zál ik achter komen, Night. We have the technology and knowledge.'

'Goed onzin lullen kunnen ze blijkbaar ook,' zei Connor droog. Night keek hem woedend aan. 'Iedereen heeft een angst. Hoe goed of hoe kwaad je ook bent.' Hij zette een stap dichterbij. 'De kunst is alleen om daarachter te komen. En daar zál ik achter komen, Night. We have the technology and knowledge.' Het was even stil. `Kan. Grote kans dat ik eerder achter die van jouw kom,' verbrak ze de stilte. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek in Connors ogen. `Oh ja, daar kan ik achter komen. Makkelijk. Wacht maar af... You'll die. Hard.'

De stilte was om te snijden, in Connor's ogen. Wat zou het wederantwoord zijn? Iets snerends zou het zijn, dat sowieso want tsja vanaf het begin van deze ontmoeting was het al fout gegaan. Dat zou echt niet binnen een minuut omslaan. Nee, in feite werd vanaf nú de oorlog verklaard. Hard tegen hard. Echter drong het probleem wel bij hem door. Nu hij geen steun had zouden ze al die oorlogen in hun eentje moeten winnen. `Kan. Grote kans dat ik eerder achter die van jouw kom.' Heerlijk deze zekerheid, het maakte de wil om te vechten enkel groter. 'En op wat baseer je dat?' Was Connor's koele reactie. Nu wou hij wel eens goede argumenten horen. Strak keek hij terug in Night's ogen. Zo gemakkelijk liet hij zich niet intimideren. `Oh ja, daar kan ik achter komen. Makkelijk. Wacht maar af... You'll die. Hard.' Die hard? Hij schoot in de lach. 'Ik zal met plezier wachten op die dag..'

Connor schoot in de lach. `Ik zal met plezier wachten op die dag...' Night keek hem boos aan. `Ik ook,' zei ze kil. Ze siste en liet haar tanden zien. `En nu wegwezen uit mijn gebied! Ik heb je wel gezien met die vrouw die jullie Under is!' Ze keek hem recht in zijn ogen, op zoek naar een spoortje van angst. Misschien, heel misschien voelde hij iets voor haar, en zou hij bang zijn voor haar dood. Ze klapte met haar vleugels. Er kringelde rook uit haar neusgaten.

`Ik ook,' zei ze kil. Beelden schoten voor Connor's netvlies langs. Niet enkel van het verleden, van de gebeurtenissen die hij meegemaakt had, maar ook soort... Vage beelden van de toekomst. Een beeld dat hij nu niet, in het heden, plaatsen kon. Wat droogjes keek hij naar Night's ontblote tanden. Goed, die had hij liever niet in zijn lichaam staan, maar of hij er nou echt bang voor was. `En nu wegwezen uit mijn gebied! Ik heb je wel gezien met die vrouw die jullie Under is!' Sinds wanneer was deze leidster over hun gebied getrokken? En waarom betrok ze zíjn Under in deze... Ontmoeting? 'Als ik jou was zal ik voortaan uit míjn gebied blijven, al vlieg je er enkel maar over. Het kan zo maar eens je laatste minuut zijn.' Sprak Connor, waarna hij ineens zijn boog in zijn handen had en een pijl strak op haar richtte. 'Plus, dit is nu een persoonlijke strijd geworden. Hou mijn mensen erbuiten.'